Mükemmeliyetçilik ile Yaşam Doyumu Arasındaki İlişkide Affetmenin Aracı Rolü
Abstract
Bu araştırmanın amacı, özel gereksinimli çocuğa sahip annelerin mükemmeliyetçilikleri ile yaşam doyumları arasındaki ilişkide affetmenin aracı rolünün olup olmadığının incelenmesidir. Araştırmanın çalışma grubunu, özel gereksinimli çocuğa sahip 404 anne oluşturmaktadır. Araştırmadaki sonuçlar şu şekildedir; özel gereksinimli çocuğa sahip annelerin olumsuz mükemmeliyetçilikleri, kendini affetme, başkalarını affetme, durumu affetme ve genel affetme davranışlarındaki değişimi olumsuz yönde; olumlu mükemmeliyetçilikleri ise kendini affetme, durumu affetme ve genel affetme davranışlarındaki değişimi olumlu yönde açıklamaktadır. Olumlu mükemmeliyetçilik yaşam doyumunu olumlu yönde; olumsuz mükemmeliyetçilik ise yaşam doyumunu olumsuz yönde açıklamaktadır. Kendini affetme, başkalarını affetme, durumu affetme ve genel affetme davranışları ise yaşam doyumlarını olumlu yönde açıklamaktadır. Ayrıca özel gereksinimli çocuğa sahip annelerin mükemmeliyetçilikleri ile yaşam doyumları arasındaki ilişkide affetmenin kısmi aracı değişken olarak rol oynadığı belirlenmiştir. This study sets out to examine the mediating role that forgiveness play in the relationship between perfectionism and life satisfaction for the mothers of children with special needs. Our study group consisted of 404 mothers who have children with special needs. Our findings reveal that perfectionist mothers in the negative sense are unable to forgive themselves, others, and their situation, as well as to forgive in general. Those who are perfectionists in the positive sense likewise have a more positive relationship with forgiveness. Positive perfectionists are more satisfied with their lives, while negative perfectionists are less satisfied with their lives. Mothers who are able to forgive get more satisfaction out of life. Just as importantly, our findings also show that forgiveness can partially mediate the relationship between perfectionism and life satisfaction for mothers of children with special needs.
Source
Yaşadıkça Eğitim DergisiVolume
34Issue
2URI
https://doi.org/10.33308/26674874.2020342135https://app.trdizin.gov.tr/makale/TXpneE1qVXdNQT09
https://hdl.handle.net/11436/5047